EÇEV

Geçen ay hayatıma yeni bir şeyler girdi. 10 Kasım'dan beri durmadan bir oraya bir buraya koşturuyorum, gençleşiyorum :)

EÇEV de, bu koşuşturmalardan biri işte. Ege Çağdaş Eğitim Vakfı'nın Altındağ Rasih Somer Eğitim Merkezi'nde hanımlar için elişi dersleri yapıyoruz. İnanılır gibi değil ama bana 'hocam' diye hitap ediyorlar.Bu ne güzel keyif...

EÇEV Altındağ Rasih Somer Eğitim Merkezi 

 400'e yakın ilköğretim öğrencisi her gün okuldan çıkınca ders çalışmaya buraya geliyor. Üniversite öğrencisi gönüllü ablalarıyla abileriyle ya da zaman ayırabilen öğretmenleriyle derslerini pekiştiriyorlar. Bu şahane çocuklar da bana 'öğretmenim' diyor. Yolda beni görünce 'öğretmenim, öğretmenim ' diye bağırıyorlar, el sallıyorlar. Öyle keyifli bir his ki bu, insanın yürüyüşünü değiştiriyor :)


Benim EÇEV'de keyfim pek yerinde. Bir sürü güzel insan tanıdım, bir sürü iyi kalpli insan. Tabi bunlar sadece EÇEV'in bana yaşattığı hisler. Yaptıkları işleri bir görmek gerek bence, bir incelemek gerek.

Bir 5 dakikanız varsa www.ecev.org.tr adresine bakmanızı rica ediyorum. Bekli bağışçı, belki benim gibi gönüllü olursunuz, belki sadece gelip görürsünüz nerede neler yapılıyor diye. Zaten gelir de görürseniz , bir daha ayrılamazsınız :)

Bu arada bir kermese hazırlanıyoruz, aklınızda olsun. Yerini ve zamanını önümüzdeki hafta yazarım.  Gelirsiniz di mi ???

E hadi rastgele...

kediler , kuşlar

Bu hafta İstanbul'dan sipariş aldım, bunları yaptım. 

'Süt içen kediler' keten kumaş üzerine, tavus kuşları ise ketenet kumaş üzerine rengarenk keçe kumaşları ile. 

süt içen kediler

tavus kuşları

 Bunlar da daha önce bej renkli bir kumaş üzerine yaptığım tavus kuşları.

Tavus kuşu uğur, bereket derler. Umarım gittiği eve de bereket getirirler, iyi günlerde kullansınlar :)

 

Deniz kabukları

Deniz kabuklarını severim, çünkü hep çocukluğumu hatırlatır bana.

Biz deniz kenarında büyüyebilen şanslı çocuklardandık. Annem de babam da denizi sever, denizi öğretirdi.

Yüzmeyi öğrendiğimde sekiz yaşındaydım. Öğrenene kadar da biraz ürktüm denizden. Bu yüzden kolluk, can simidi, palet, deniz gözlüğü gibi ekipmanların tamamını üzerimde taşır ama denizden dudaklarım morarmadan da çıkmazdım. Denizden donarak çıktığımda annem koşup havluyla sarardı beni. Babam da ne yazık ki bu anları fotoğraflarla ölümsüzleştirirdi :) O kadar malzeme ve üzerimde de havlu, uzun ıslak saçlar ve morarmış, titreyen dudaklarla korku filmlerinden çıkmış deniz canavarları gibi görünürdüm. Ve bu şekilde onlarca fotoğrafım var :))

Morarmam ve titremem geçene kadar yüzmeme izin yoktu. Bu yüzden deniz kabukları toplardım. Yüzlerce, binlerce deniz kabuğum oldu yıllar içinde. Bu yaşıma geldim hala sakladıklarım var ve halen topluyorum.

Sekiz yaşımda yüzmeyi öğrenince Nildeniz marka turuncu paletlerimin ve deniz gözlüğümün benim bir parçam olduğunu sanmaya başladım :) Ve denizin altını o zaman keşfettim. İşte o zaman, deniz kabuklarının suyun altında daha da güzel olduklarını anladım. Bir de denizatlarının ne güzel salındıklarını.
Sonra da yoldan çıktım zaten. Evde bir yosun koleksiyonum vardı, odamı korkunç kokuturdu. Bir de evcil ahtapotum oldu. Mavi plastik leğende besledim. Bakkala falan giderken de 80'li yılların meşhur plastik sepetlerinde gezdirirdim onu. Kollarıma dolayıp dolaştırdığımda ise garip garip bakardı insanlar Çandarlı'da. Sanırım mahalleli deli olduğumu düşünüyordu :) Çok sevdim ben denizi.

Bir süredir de - elimden geldiğince- oğluma öğretiyorum denizi, denizin altını, denizle anlaşmayı.

Bu hafta biraz deniz kabuklarıyla özlem giderdik :)

deniz kabuklarım

Diktim, dikiyorum, yine dikeceğim....

Bu İzmir denen yer çok sıcak ya, insanın ömrünü yiyor ya bu sıcak onun için vakit geçirebilmek lazım. Vakit geçirmeyi öğrenmek lazım. Ben de bir yol buldum. Dikiş dikiyorum.Demiştim ya ,blog yazmadım ama boş da durmadım, diye. Durmadım işte. Kumaşlar, keçeler, makaralar, kurdeleler, dikiş makinesi çıktı ortaya. Ev darmaduman :)

''Çilli Horoz''ları sipariş üzerine 40 cm x 40 cm olarak yaptım. Deseni yapmak için keçe kumaşı kullanıyorum. Minik minik şekilleri kesip, kumaşa yerleştirip sonra da el dikişi ile dikiyorum. Sonra da kumaşı yastık haline getirmek gerekiyor tabi ki. Keyifli iş, hem de rehabilitasyon :)

Çilli Horoz

Kavuşma

Sipariş falan almadan, keyif için de bu balıkları yaptım. Beyaz kanvas kumaş üzerine koyu lacivert keçe kumaşı ile. 

Bu masa örtüsünün adını da 'Şarabi' koydum. 140 cm x 140 cm ölçüsü, bej rengi keten kumaş üzerine şarap rengi ve koyu yeşil keçe kumaş kullandım . Örtünün ortasında üzüm motifleri, her köşesinde de birer minik yaprağı var. 

Şarabi

Ben devam ederim bunları dikmeye, e o zaman rastgele...

'Bir bardak da benden...'

Ne zamandır yazamadım. Aslında kendime söz vermiştim her gün yazacağım diye, olmadı işte. Tatsız bir zaman geçirdik,  ama geçirdik bitti.

Bu sırada boş durmadım. Emiralem çileğinin son zamanlarıymış. Canım oğlum için reçel yaptım mesela.

3 kilo Emiralem çileği aldım. Güzelce ayıkladım, yıkadım. Kocaman bir tencereye doldurup üzerine 3 kilo toz şeker döktüm. Benim annemin ölçüleri harikadır. Ama her ölçüye bir ek mutlaka vardır. 'Bir tutam da benden..' ya da 'bir bardak da benden...' ya da 'bir fincan da benden...' ölçüsüdür bu. Yani tüm tarif, ölçüye göre uygulanır ve gözün kestiği bir miktar 'bu da benden... ' denerek eklenir :)

İşte benim çilek reçeli tarifi de bu: 3 kg çilek, 3 kg şeker +1 bardak da şeker benden.

Çilek ve şeker bir arada 1 gece bekliyor, sabah güzelce kaynatılıyor. Ocaktan indirmeye yakın 3 çay kaşığı limon tuzu ekleniyor.Biraz daha kaynatılıp ocaktan alınıyor. Sonra reçelin taneleri ayrılıp, suyu İzmir'in kuvvetli güneşinin ellerine bırakılıyor. 2 ya da 3 gün güneşte bekliyor. Sonra hazır işte.

Daha ne olsun. Mis gibi reçel kokusu eve siniyor. Bir hafta çilek kokusu soluyor insan. O zaman da çocukluk günleri hatırlanıyor.

Ben çocukken öyle kavanozda reçel almak yoktu ki. Annem yapardı reçelleri. Çilek, vişne, kızılcık, kayısı, ayva. Hiç bitmezdi o zaman evde reçel. Kavanozlara doldurulur buzdolabının alt raflarından birine yerleştirilirdi.Bittikçe yeni bir kavanoz çıkardı ortaya. Ve tabi evler arası bir reçel transferi olurdu mutlaka. Her anne yaptığı reçelden ufak bir kavanoz da komşularına verirdi. 'Ben bu sene marmelat yaptım', ' tühh vişnenin zamanını kaçırdım ' gibi sohbetler olurdu. İşte o zamanlarda evlerde hep çilek kokusu olurdu.

Benim çilek reçelleri de hazır. Kimisi hediyelik , kimisi yemelik :)

Şimdi kayısı zamanını bekliyorum, rastgele...

Teldeki 'Ayakkabı'

Yaz günü, saat altı falan olunca sıcaktan ne yapacağımızı şaşırır hale geliyoruz. Bisiklete binmek en güzel çözümlerden biri. Onun için sık sık bisiklete biniyoruz biz oğlumla.

Rotamız neredeyse hep aynı. Karşıyaka Evlendirme'den yola çık, Bostanlı'ya doğru git, yorulmuşsan Yasemin Cafe'de mola ver. Moladan sonrası keyfe keder. İster Mavişehir'e, ister Atakent'e, ister eve, ister oyun oynamaya.

Böyle bisiklet turları bana yeni yeni şeyler öğretiyor aslında. Bazı insanlar garipseyerek bakıyor bana. Kocaman kadın bisikletin tepesinde, olacak iş değil, yorumu gözlerinden okunuyor. Aynı zamanda çiğdem çitleyerek atılan bu bakışlar pek de umurumda olmuyor. Bazen de, başka insanların gözlerinde, ayyy ne güzel, oğluyla bisiklete biniyor, bakışı oluyor. Bu bakışa bayılıyorum.

Çocuklarla büyüyen insanlar yaşlanmıyor ki. Benim sadece görüntüm büyüyor, yoksa kalbim, beynim, oğlum Efe'yle akran.

Neyse işte. Bu bisiklet gezileri sırasında hep gördüğümüz bir 'teldeki ayakkabı' durumu var. Bostanlı Demokrasi Meydanı'nın hemen yanındaki parkın üzerinden geçen elektrik telleri bunlar.

Tellerin üzerinde ayakkabılar. Genellikle gençlerin tercih ettiği markalar. Bağcıkları birbirine bağlanarak tellerin üzerine atılmış bir sürü ayakkabı. Bazısı eskimiş, bazısı gayet giyilebilir durumda. 

Ben bunlara taktım kafayı bir kere. Her geçişimizde bakıyorum, kimi zaman fotoğraflarını çekiyorum ama her zaman sayıyorum. Kaç ayakkabı var ? Sayı hiç sabit kalmıyor. İki fazla, bir eksik, beyaz ayakkabı gitmiş, mavi gelmiş gibi tespitlerde bulunuyorum kendimce. 

Sonunda dayanamadım Demokrasi Meydanı'nın müdavimi olan kaykaycı delikanlılara danışmaya karar verdim. 'Artık kullanmayacağımız ayakkabıları oraya atıyoruz abla' dediler.

Ancak garip olan bir şey var. Birileri kullanmayacağı ayakkabıları atıyor tellere, tamam bunu anladım. Birileri de alıyor bu ayakkabıları. Birinin kullanmadığını diğeri kullanıyor çünkü. Garip olan, böyle bir alışverişin bu kadar içten ve sessiz yapılma yöntemi bence. Yaklaşık bir aydır, ne zeki bir gençlik, ne akıllı gençlik, helal olsun gençlere, deyip duruyoruz hepimiz. 

Bir kere daha helal olsun...

Daha güzel ayakkabı var mı ?  Bence yok :)

balkon sefası

Biz İzmirli milleti, balkonlarımızı severiz, hatta çok severiz. Yaz yaklaşınca bir balkon telaşı da çıkar ortaya. Kimine yeni bir masa lazımdır, kimine bir şemsiye, kimi minderlerini yeniler, kimi çiçeklerini.

İşte ben de bir Karşıyakalı olarak çocukluğumdan beri süregelen balkon gelenekleri kapsamında çalışmalara başladım.

Eski bir kitaplık vardı evimizde. Yıllar önce çok sevdiğim bir arkadaşımın, bir ev düzenleme gününde kitaplık kendini bizim evde bulmuştu. Yıllar içinde, yaklaşık 2 metre olan bu kitaplığın boyu, küçüle kesile yarım metreye kadar indi.

Şimdi bunu balkon keyfine dönüştürelim.

işte kitaplıktan geri kalan :)

Oğlumla birlikte salonun ortasına itekledik kitaplığı. Biraz yaşlanmış biraz da yıpranmış. Rengi de solmuş.

Ne zaman ve ne yapmak için aldığımı bile hatırlamadığım bir ahşap koruyucu bulduk evde. Cuprinol Woodart Classic Vernikli Ahşap Koruyucu yazıyor üzerinde. Ceviz ağacı rengi, renk kodu da 6439. İç ve dış ahşap yüzeyler içinmiş ve renk gücü yüksekmiş.  Böylece kitaplığımızın rengi yenilenecek hem de hava şartlarına dayanıklı olacak. Rastgele, deyip başladık. Yaklaşık yarım saatte tamamı boyanmış oldu. 

Boyadık ve İzmir güneşinde kurumaya bıraktık.

Ahşap koruyucunun üzerinde yazanlar gerçekmiş, renk gücü gerçekten yüksek :)

İster çiçekler için bir raf ...

Ertesi sabah balkon rafı kimliğine bürünmüş kitaplığımız iyice kurumuştu.

ister akşam keyfi için bir bank...

Rafın bank haline gelebilmesi için evdeki parça pinçik kumaşlardan bir minder yaptım. Patchwork yapmayı aslında bilmiyorum, sadece internetten okuduklarımla denemeye karar verdim. Bu yüzden bu işin erbaplarından da özür diliyorum.

Kendimce renklerini birbirine yakıştırdığım kumaşlar seçtim.12 cm.x12 cm. kestim kumaşları ve dört tarafından 1'er cm. dikiş payı vererek makine çektim. Arkası içinse pek bir işe yaramayan bir canvas kumaş kullandım.  Bir de ütü masalarına destek yapmak amacıyla satılan, 47cm.x120 cm. kesilmiş olarak satılan süngerlerden aldım. Kılıfın içine süngeri sabırla yerleştirip ( ki burada sabır şart) açık kalan yere de makine çektim. Oldu :)

Bu minderde fermuar falan yok. Çünkü fermuar dikmek zor. Zaten bu şekilde de çamaşır makinesinde rahatlıkla yıkanabiliyor. O zaman boş yere zorlanmaya gerek yok :) Bu arada bu minderin adı 'çingene'.

Şimdi çekmecelerinde balkon mumluklarımı ve saksı küreklerimi saklayabildiğim, akşamları ayaklarımı uzatıp kahvemi içebildiğim bir bankım var :)

Adana kebap sisleri neye yarar ?

Adana kebap şişleri hem şirin şeyler yapmak hem de çocuklarla zaman geçirmek için çok işe yarıyor.

Bunun için marketlerde bulabileceğiniz ahşap şişlerden alabilirsiniz. Paketi 1 lira. Bir paketten 20-30 tane şiş çıkıyor.Bence her evde bulunması gereken bir malzeme. Evde ilkokul çağında bir çocuk varsa ne zaman neye ihtiyaç duyacağımız belli olmuyor çünkü. :)

İşte adana kebap şişi bu.

Bu şişleri boyamak çok kolay. Parmak boyası, guaj, akrilik ya da keçeli kalem kullanılabiliyor. Hepsini denedik. Keçeli kalem süslemeler için harika sonuç veriyor.

Arkalı önlü boyadık şişleri.

Boyadık ve kurumalarını bekledik. Eeee ne yapalım şimdi bunları.

Bizim balkonumuzda bizden çok zaman geçiren kumrularımız ve güvercinlerimiz var. Ve sürekli keyifle diktiğim çiçeklerimizi yiyorlar. Çiçekler bir haftaya kalmadan ya tamamen yenmiş ve bitmiş ya da dalını çiçeğini kaybetmekten pes etmiş ve solmuş oluyor. Bu yüzden biz bu şişleri çit yaptık saksılarımıza. 

Çiçekler koruma altında.

Zaman içinde çiçekler sulandıkça bu renkli çitler de eskiyor ve zaman zaman da kırılıyor. Ama yaklaşık 2 ay idare ediyor. Bir de üşenmeyip bunları verniklerseniz daha uzun süre dayanacaklarına eminim. Ayrıca kırılanları yenileriyle değiştirmek de yeni bir aktivite oluyor.

Artık kuşlar popolarını sallaya sallaya ve gözümün içine baka baka saksılarıma kurulup çiçeklerimi yiyemiyorlar.

Hazır boyanmış şişlerimiz varken işe biraz daha renk katalım dedik. Kitap ayracı yaptık. 

Bunun için keçe kumaşı, sıcak silikon ve yün parçaları kullandık. Ama bu sadece bizim hayal gücümüz. Malzeme seçimi elbette ki size kalmış. Kumaş, karton, eva ya da ne isterseniz kullanabilirsiniz.

Biz bunları sosyal dersi performans ödevi olarak kullandık.

Şişlerin sivri kısımlarını kesmek üstteki süslerin daha dayanıklı olması açısından bence önemli.Ayrıca daha da sağlam oluyor.

Hepsi bir araya gelince sevimli gözükmüş :)

Bizim bu kitap ayraçları için bir de stand yapmamız gerekiyordu. Bir ayakkabı kutusunu yapışkan kağıt ile kapladık.Sonra da bir bıçakla rastgele delikler açıp ayraçlarımızı sapladık.

Proje bitmiştir :)

Şimdi oğlum Efe, yeşil kırmızı boyanmış ve üzerinde zıplayan bir Karşıyakalı adam olan, ben de rengarenk ponponlu bir kitap ayracı kullanıyoruz. Bu arada, bunları saksı süsü olarak da kullanabilirsiniz.

Haa unutmadan, Efe bu projeyle 100 aldı :)

Merhaba

Sonunda ben de bir blog açabildim.

Buraya neler yazacağımı ve nasıl yazmak gerektiğini aslında pek de bilmiyorum. Ama  bir yerden başlamak gerek diye düşündüm.

Araştırdım, okudum, bilenlere sordum. Öğrendim ki yazacağın konu her neyse onunla ilgili bir isim bulmak gerekirmiş. Oturdum düşündüm, aklıma gelen isimleri not aldım minik minik kağıtlara, sonra baktım ki içinden çıkılacak iş değil ki bu.

• Ben öyle ünlü biri falan değilim, RASTGELE biriyim.
• Her gün belli bir konuda yazacak kadar deneyimli değilim, RASTGELE konular seçebilirim.
• Sözcüklerin ve iyi dileklerin uğuruna inanırım, RASTGELE dileği çok önemlidir benim için.

İşte bu yüzden burası 'RASTGELE' adını aldı. 

Şimdi de başlıyorum işte, hadi bakalım rastgele...